یک شب پروانگان جمع آمدند در مضیقی طالب شمع آمدند
جملگی گفتند می باید یکی کو خبر دارد زمطلوب اندکی
شد یکی پروانه تا قصری زدور در فضای قصر از شمع نور
بازگشت ودفتر خود باز کرد وصف او در خورد فهم آغاز کرد
ناقدی کوداشت درمجمع مهی گفت اورا نیست از شمع اگهی
شد یکی دیگر گذشت ازنوردر خویشتن بر شمع زد از دورتر
پرزنان در پرتو مطلوب شد شمع غالب گشت واومطلوب شد
بازگشت اونیز مشتی راز گفت از وصال شمع شرحی باز گفت
ناقدش گفت این نشان نی ای عزیز همچو آن دیگر نشان دادی نیز
دیگری برخاست می شد مست مست پای کوبان بر سر آتش نشست
دست وگردن گشت با آتش بهم خویش را گم کرد با او خوش بهم
ناقد ایشان چو دید اورا زدرو شمع با خود کرد همرنگش زنور
گفت این پروانه در کار است وبس کس چه داند او خبر داراست وبس
تا نگردی بی خبر از جسم وجان کی خبر یابی زجانان یک زمان
نیست چون محرم راز اینجایگاه در نگنجد هیچ کس اینجایگاه
حالا باتوجه به این شعر شهدا کجایند و ما کجای داستان؟
منبع: منطق الطیر عطار نیشابوری
